Αυτό που είναι γνωστό, είναι το γεγονός ότι η ανθρώπινη ύπαρξη ακολουθεί κάποιους κανόνες από την γέννηση έως τον υποτιθέμενο θάνατο της. Η απόφαση της γεννήσεως ενός ατόμου, ανεξάρτητα από το πώς ή ποιος το αποφασίζει ακολουθεί μία τακτική. Η αλληλουχία των πραγμάτων φαίνεται να είναι καθορισμένη και καθαρή.
Η γέννηση απαντά σε ένα ερώτημα ή μία διαδικασία απλή: «γίνεται η σύλληψη του εμβρύου ή δεν γίνεται».
Εφόσον γίνει η σύλληψη, στην συνέχεια παρατηρείται μια άλλη διαδικασία:
«θα συνεχίσει η ενδομήτριος ζωή ή δεν θα συνεχίσει».
Στη συνέχεια θα ακολουθήσει μια άλλη αλληλουχία διαδικασιών, όπως:
«θα ολοκληρωθεί η γέννηση ή δεν θα ολοκληρωθεί»,
«θα γεννηθεί ζών το βρέφος ή δεν θα είναι ζών»,
«θα πάρει την πρώτη του ανάσα ή δεν θα πάρει ανάσα»,
και ούτω καθεξής.
Με αυτό τον τρόπο, δημιουργείται μια ατέλειωτη ακολουθία από μικρές ‘δυαδικού’ τύπου πρακτικές, οι οποίες ακολουθούν μια πορεία ατέρμονα προστιθέμενες η μια δίπλα στην άλλη, με αποτέλεσμα οι ενέργειες που προκύπτουν να αποτελούν τη βάση της δράσεως μιας συγκεκριμένης ανθρώπινης ύπαρξης.
Με τον τρόπο αυτό φαίνεται να προχωρεί το φαινόμενο της ζωής στις αρχικές της στιγμές, με βάση φυσικά φαινόμενα. Αυτά τα φαινόμενα, φαίνεται, να υπακούν σε μια απλή διαδικασία:
«θα συμβεί το άλφα γεγονός λόγω συγκεκριμένου φαινομένου ή θα συμβεί το αντίθετο γεγονός λόγω φαινομένου αντίθετου του πρώτου».
Μέχρι αυτό το σημείο των πρώτων στιγμών ή των πρώτων ημερών ή μηνών της ζωής, το υποκείμενο άτομο πορεύεται με βάση διαδικασίες οι οποίες είναι συντεταγμένες κατά ένα τέτοιο τρόπο ώστε το τελικό αποτέλεσμα που προκύπτει να είναι η ζωή του ατόμου αυτού. Ποιος ή πως καθορίζεται η συγκεκριμένη αλληλουχία των γεγονότων αυτών δεν είναι οφθαλμοφανώς γνωστά. Το μόνο που θα μπορούσε να διαπιστώσει κάποιος είναι το ότι οι διαδικασίες αυτές είναι απλές και υπακούν σε ένα δυαδικό υπολογιστικό σύστημα της μορφής:
«θα συμβεί αυτό ή δεν θα συμβεί».
Εάν οι πάρα πάνω υποθέσεις και διαπιστώσεις είναι ακριβείς, τότε, ενδεχομένως, να επηρεάζουν ή/και να δημιουργούν την αρχιτεκτονική της λειτουργίας του ανθρώπινου πνεύματος γνωστής ως Ανθρώπινη Λογική. Το άτομο, δηλαδή, αναπτύσσεται μέσα σε ένα περιβάλλον δυαδικής πρακτικής που το επηρεάζει ευθέως, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να δρα με δυαδικού τύπου αποφάσεις. Φαίνεται ότι στη περίπτωση αυτή, η διαμορφωμένη ανθρώπινη λογική, υπακούει στη συγκεκριμένη δομή, τουτέστιν σκέπτεται και αποφασίζει με «δυαδικού» τύπου διαδικασίες, όπως:
«είναι αυτό ή δεν είναι αυτό»,
ή με άλλα λόγια, η κάθε απόφαση βασίζεται σε μια απλή ‘διπολική’ λογική:
«ναι αυτό ή όχι αυτό», δηλαδή,
«ναι ή όχι».
