Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι, οι άνθρωποι όταν αισθάνονται ότι επέρχεται το τέλος της ζωής τους σκέπτονται και αποφασίζουν τις απαραίτητες ενέργειες στις οποίες πρέπει να προβούν. Αυτό, βέβαια, συμβαίνει εάν έχουν τη χρονική εκείνη στιγμή τη διαπιστευμένη νομική δυνατότητα να πράξουν την άλφα ή βήτα πράξη.
Το σύνηθες σε αυτή τη περίπτωση είναι η τακτοποίηση διαφόρων εκκρεμοτήτων είτε οικονομικής είτε κοινωνικής φύσεως με σύνταξη διαθήκης και άλλων συναφών ενεργειών.
Τούτο είναι αποδεκτό κοινωνικά και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και επιβεβλημένο.
Εύκολα ο καθένας μπορεί να αναλογισθεί το κλίμα το οποίο δημιουργείται στην οικογένεια και στον ευρύτερο περίγυρο του ανθρώπου αυτού.
Είναι ευνόητο ότι αυτός ο άνθρωπος γίνεται δέκτης παρηγοριάς και συμπόνοιας από αυτούς που τον περιτριγυρίζουν και έχουν ένα άδολο και πραγματικό μέγιστο ενδιαφέρον για αυτόν. Όλοι κάνουν ότι μπορούν καλύτερο για τη περίσταση.
Αυτό που έχει ιδιαίτερη αξία είναι ότι κάποιες φορές συμβαίνει τα άτομα αυτά να διακατέχονται από ένα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο θάρρος και μια επίσης αξιόλογη συμπεριφορά με τρόπο ώστε να αποκαλύπτεται ένα σπάνιο φαινόμενο.
Ο άνθρωπος αυτός αντιστρέφει με ιδιαίτερη καρτερία και επιτηδειότητα τα συμβαίνοντα επιχειρώντας να παρηγορήσει τους άλλους, να τους συμβουλεύσει, να τους απαλύνει τον πόνο από τον επερχόμενο ανεπίστρεπτο χωρισμό τους.
Συγχρόνως ανάλογα με την πνευματική καλλιέργεια του μπορεί να επιχειρήσει μια γενναία τοποθέτηση στα θέματα ζωής και θανάτου ή/και μπορεί να ξεδιπλώσει μια αστείρευτη αγάπη και προσέγγιση σε ότι ωραίο διαθέτει τούτη η ζωή. Μπορεί επίσης με αξιοζήλευτη μαεστρία ενός Μύστη να τοποθετηθεί στα πανανθρώπινα προβλήματα αξιοποιώντας μειλίχιες αναμνήσεις και χρησιμοποιώντας μειλίχιο τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας.
Ναι, είναι το τέλος της ζωής του. Ωστόσο τούτο δεν αφαιρεί το δικαίωμα που έχει ο καθένας να στοχάζεται, να τοποθετείται εκ νέου στη ζωή ώστε έτσι το λυκόφως της ζωής του να γίνεται ένα λυκαυγές μιας άλλης ζωής. Με τον τρόπο τούτο φτιάχνεται μια συμπυκνωμένη άλλη ζωή απαλλαγμένη από μίση και πάθη. Μια συμπυκνωμένη αλλά ατέλειωτη ζωή στον αστερισμό του χωροχρόνου, μέσα σε χαρές και ευτυχισμένες στιγμές που δεν μπορεί να επηρεαστεί από φαινόμενα απατηλά και κρίσιμα σαν αυτά που αντιμετωπίζει ο καθένας σε ένα συνεχή και αδυσώπητο αγώνα για την επιβίωση του.
Είναι ως να ακούγεται το Κύκνειο Άσμα ενός ανθρώπου που πεθαίνει. Είναι ως να ακούγεται το κελάϊδισμα από ένα αηδόνι που καλεί το ταίρι του για να ζήσουν μαζί αιώνια.
Τούτος ο τελευταίος στοχασμός ενός ανθρώπου μπορεί να δείχνει όλη την ομορφιά και τη γαλήνη που ζητάει μια ολόκληρη ζωή ο κάθε άνθρωπος.
Ακόμα μπορεί να είναι ένας στοχασμός που προμηνύει αυτό που πρόκειται να συμβεί στο νου και τη ψυχή. Μπορεί δηλαδή να δείχνει εκεί που θα μεταφερθεί ο ανθρώπινος νους. Όχι στην ανυπαρξία, αλλά στην ένωση με τη πηγή του μέσα στη συμπαντική νομοτελειακή απεραντοσύνη που τούτη ξέρει να ενσταλάζει νου στα ανθρώπινα σώματα όταν γεννιούνται και να υποδέχεται ξανά το νου στο πραγματικό του χώρο στο σύμπαν όταν το ανθρώπινο σώμα πεθαίνει.
