«Οι ποιητές μελωδικά, αποθανατίζουν το παρόν και σμιλεύουν το μέλλον»
Στο άκουσμα ενός ποιήματος, ο νους των ανθρώπων αναπαύεται ως εκκολαπτόμενος νεοσσός απολαμβάνοντας την προστασία του κελύφους του. Όταν το κέλυφος διαρρηχθεί, τότε αναδύεται νους πλήρης αληθειών.
Τούτη την ανάπαυση, προστασία και έμπνευση νοιώθουν, νωρίτερα όλων, οι δημιουργοί των διαφόρων ποιητικών έργων.
Ο ποιητής είναι ταγμένος να μας ταξιδεύει στα όνειρά του. Με αυτό τον τρόπο, όλοι μας παίρνουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε και στα δικά μας όνειρα! Ο ποιητής, δηλαδή, μας δίνει τη δυνατότητα να αφήσουμε για λίγο τα καθημερινά και να πορευτούμε στο κόσμο των ιδεών και των αρετών.
Η πορεία αυτή του καθενός σε κόσμους με αξίες, με σκέψεις χωρίς δόλο, με ελπίδες χωρίς υπολογισμούς και υλικές στοχεύσεις είναι αυτό που κερδίζουμε από τη «βάσανο» και τον «προβληματισμό» των δημιουργών. Τούτη είναι η μεγάλη και ιδιαίτερη δύναμη της ποίησης, η οποία εν τέλει καθαγιάζει τον άνθρωπο δεδομένου ότι του προσφέρει άυλα αγαθά ψυχής, νου και ζωής!
Συνάμα, τίθεται το ερώτημα μήπως η ποίηση είναι και κάτι παραπάνω από αυτό που όλοι μας γνωρίζουμε και εν πολλοίς αβίαστα δεχόμαστε. Είναι άμεμπτη, άψογη, ταξιδεύτρα, άδολη και έχει πολλά άλλα παρόμοια, υψηλών προδιαγραφών προσωνύμια, που μπορεί κάποιος να της ταιριάξει.
Πως, όμως, να την φανταστούμε όταν ακούμε τα λόγια της και συνάμα διάφορες αρμονικές συντεταγμένες κατακλύζουν τα αυτιά και τη ψυχή μας; Βρισκόμαστε εν μέσω συναυλίας ποικίλλων μουσικών οργάνων που αναδύουν υπέροχες μελωδίες;
Τούτα όλα, ασφαλώς, προσομοιάζουν με μία ύψιστη ωδή προς την ανθρώπινη ύπαρξη που την συνοδεύει στην εύρεση της πραγματικότητας μέσω ασφαλών δρόμων και πράξεων ενάρετων. Η ωδή αυτή αγγίζει τα «ώτα» και συγκινεί την ψυχή ασταμάτητα!
Η ΜΕΛΩΔΙΑ είναι, σε τελική ανάλυση, αυτή που συνοδεύει τον ποιητικό λόγο. Τούτο είναι το ωραίο και καλό ένδυμα με το οποίο η ποίηση «μεταμορφώνει» την ύπαρξη της.
Ο ποιητικός μανδύας, είναι αυτό που οι δημιουργοί «πλέκουν» και οι ακούοντες «ενδύονται» για να προσεγγίσουν την ύψιστη αυτή τέχνη!
Φαίνεται ότι, ανακαλύπτοντας την αλήθεια μέσω της ποίησης, ο άνθρωπος καθαγιάζεται, προσανατολίζεται, προστατεύεται και ονειρεύεται το παρόν και το μέλλον όπως πρέπει να είναι.
Με όλα τούτα που «ποιεί» η ποίηση, το παρόν, αμόλυντο, παραμένει ακέραιο στο διηνεκές και γίνεται μία συνεχής πηγή έμπνευσης για το περίτεχνο και σημαντικά άξιο κτίσιμο του μέλλοντος.
