ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕΛΩΔΙΑ
«Η μουσική μοιάζει με ελεύθερη πορεία σε άγνωστο δρόμο.
Φαίνεται ότι, ο καθένας οδηγείται, μέσω αυτής, σε ένα τόπο ονειρικό και ευχάριστο.
Σίγουρα, δεν είναι γνωστός, εξ αρχής, ο τόπος αυτός.
Τούτο που είναι σίγουρο, είναι το γεγονός ότι το άτομο επιθυμεί να επανέρχεται εκεί συχνά!»
Η μουσική είναι μία συγκεκριμένη και αναγνωρίσιμη έννοια. Οι συνέπειες, όμως, που έχει στη ψυχή του ανθρώπου είναι πολύπλευρες, πλουσιοπάροχες, ανατρεπτικές, συγκλονιστικές, και άλλοτε ευχάριστα θυελλώδεις!
«Φαίνεται ότι, όταν κάποιος ταξιδεύει μουσικά, στο νου του ανθίζουν καλά και αγνά συναισθήματα
Κάθε στιγμή, ονειρεύεται να πορευτεί ξανά εκεί, με την ελπίδα να δει τα άνθη να καρπίζουν»
Όλα αυτά, παρά την αποφθεγματική τους μορφή, στοχεύουν στο βαθύ νόημα της μουσικής. Τούτη φαίνεται ότι, μέσω της μελωδίας, μεταφέρει τον άνθρωπο σε «μονοπάτια» που δεν μπορεί, με βάση την τρέχουσα λογική που έχει αναπτύξει εν ζωή, να ανακαλύψει με άλλο τρόπο. Ταυτόχρονα αδυνατεί να εξηγήσει με σαφήνεια τούτη την ευχάριστη αίσθηση που νοιώθει όταν περιδιαβαίνει τους πρωτόγνωρους αυτούς δρόμους. Τα γεγονότα αυτά τον οδηγούν στην επιθυμία να συνεχίσει, μέσω της μελωδίας, να εξερευνά και να απολαμβάνει αυτά που του προσφέρονται με τη μεταφορά του εκεί.
Αν συνυπολογίσει κάποιος όλα τα πάρα πάνω, αντιλαμβάνεται ότι τίθεται ένα σημαντικό ερώτημα:
Η μελωδία είναι ευχάριστη αυτή καθαυτή ή είναι ευχάριστη η δυνατότητα που προσφέρει στο άτομο να μεταφέρεται σε ένα χώρο, που του είναι άγνωστος μεν αλλά έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
Δεν είναι ανταγωνιστικός
Δεν είναι συγκρουσιακός
Δεν απαιτεί υλικά αγαθά για να προσεγγισθεί
Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον καθημερινό επίπονο αγώνα του στη ζωή
Δεν διακρίνει, στο χώρο αυτό, να υπάρχουν μίσος ή άλλα παρόμοια ανθρώπινα ελαττώματα.
Υπάρχει άφθονη και ανόθευτη περιρρέουσα αγάπη.
Ο ακούων αναγνωρίζει, ενδόμυχα, τις ανθρώπινες αρετές.
Ο νους ωθείται να τις επιδιώκει και να τις εφαρμόζει.
Ο καθένας εξασφαλίζει άκοπα μία άπλετη ψυχική γαλήνη.
Πλην αυτών των διαπιστώσεων, ο άνθρωπος είναι σε θέση να νοιώσει πολλές άλλες παρόμοιες αν όχι ατέλειωτες. Τούτο, τον οδηγεί στην αίσθηση ότι μπορεί ανεμπόδιστα να βιώνει, μέσω της μουσικής, τέτοιες πρωτότυπες, πρωτόγνωρες και κυρίως «άμωμες» καταστάσεις.
Βέβαια, αυτός που πρώτος ανακαλύπτει, ως απόρροια της υψηλής έμπνευσης του, το βάθος και το μέγεθος της μουσικής μελωδίας είναι ο δημιουργός της. Υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία μουσικών κατευθύνσεων. Κάθε δημιουργός ακολουθεί το δικό του δρόμο. Με αυτό τον τρόπο, έχει δημιουργηθεί μία πληθώρα μουσικών ακουσμάτων.
Ωστόσο, η δημιουργία μουσικής μελωδίας δεν είναι αποκλειστικό προτέρημα του ανθρώπου. Δεν μπορεί κάποιος να αγνοήσει τη μελωδία που παράγεται από άλλα όντα πλην του ανθρώπου. Ως αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι η μελωδική φωνή του αηδονιού. Πολλά άλλα πουλιά κατέχουν την ιδιότητα του μελωδικού κελαϊδίσματος.
Μήπως ο άνθρωπος δεν εκστασιάζεται από το κελάϊδισμα του αηδονιού είτε αυτό προσπαθεί να ζευγαρώσει είτε «τραγουδά» συντροφεύοντας το ταίρι του τον καιρό της ωοτοκίας;
Πολλοί συνθέτες έχουν εμπνευστεί από τη μελωδία της φωνής των πουλιών. Είναι πολλά τα παραδείγματα που μπορεί κάποιος να παραθέσει για το θέμα αυτό. Ο μέγας μουσουργός Μπετόβεν στο 6ο κονσέρτο του την «Ποιμενική», αναφέρεται ότι, το εμπνεύστηκε άμεσα από το κελάϊδισμα του αηδονιού.
Κατά τον γράφοντα, φαίνεται ότι η ανθρώπινη ανάγκη μουσικής μελωδίας, είτε ως δημιουργία είτε ως άκουσμα, πρέπει να κρύβει ένα μεγάλο μυστικό. Μπορεί, επί του παρόντος, να μη μπορεί ο άνθρωπος να εντοπίσει με ακρίβεια, να ξεδιαλύνει και να κατονομάσει το μυστικό αυτό. Όμως, τουλάχιστον, θα μπορούσε να θέσει το ερώτημα:
«Οδηγεί κάπου η μελωδία της μουσικής;
Αν ναι, που οδηγεί;»