Η αγάπη φαίνεται ότι είναι μια σύμφυτη ιδιότητα του νου που βοηθάει τον άνθρωπο στο «επί πλέον».
Ο άνθρωπος μπορεί να πράξει συγκεκριμένα πράγματα. Αυτά καθορίζονται από την σωματική του δόμηση, τα στοιχεία της προσωπικότητας του και της ψυχοσύνθεσης του. Ως παράδειγμα αναφέρεται ένας αθλητής κάποιου συγκεκριμένου αθλήματος. Μπορεί όλοι να εκτελέσουν αυτό το άθλημα αλλά λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να διακριθούν ή να επιτύχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ως άλλο παράδειγμα αναφέρεται μία επιχείρηση. Όλοι μπορούν να δημιουργήσουν μία επιχείρηση, λίγοι όμως μπορούν να την αναπτύξουν και να την κάνουν βιώσιμη και κερδοφόρα. Αυτοί που μπορούν είναι όσοι γίνονται παραδεκτοί ως επιχειρηματίες. Με όλα τούτα γίνεται κατανοητό ότι όλοι μπορούν να δράσουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο κάποιοι όμως έχουν τα απαραίτητα στοιχεία και τις απαραίτητες ιδιότητες να επιτυγχάνουν συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Τότε σε τι χρησιμεύει η αγάπη, θα μπορούσε κάποιος να ερωτήσει. Φαίνεται ότι η αγάπη δρα πολλαπλασιαστικά στις ιδιότητες , δεξιοτεχνίες ή ότι άλλο συναφές είναι αναγκαίο για να επιτευχθεί ένας ανθρώπινος στόχος. Θα πρέπει, δηλαδή, να θελήσει κάποιος έντονα συγκεκριμένο αποτέλεσμα για να το κατορθώσει, επιστρατεύοντας και πράττοντας όλες τις απαραίτητες ενέργειες για το σκοπό αυτό. Ευνόητο είναι το γεγονός ότι όποιος πράττει έχει τα στοιχειώδη εφόδια ή προσόντα για το σκοπό που επιδιώκει να επιτύχει.
Η αγάπη φαίνεται ότι έχει και αυτή κάποιες συγκεκριμένες ιδιότητες. Πολύ σημαντικό στοιχείο της αγάπης είναι ότι ο αγαπών ξεχνά το προσωπικό του συμφέρον, με τη στενή έννοια, ενδιαφερόμενος κυρίως για το συμφέρον του αντικειμένου της αγάπης του. Τούτο δεν του εξασφαλίζει μελλοντικά οφέλη αλλά ούτε ενδιαφέρεται για τούτα. Προσπίπτει με θάρρος, αλλοτρίωση, αφοσίωση και άλλα πολλά και συναφή, στο αντικείμενο της αγάπης του εργαζόμενος με γνώμονα τη διατήρηση του αντικειμένου από το οποίο προσπορίζει δυνάμεις, ικανοποίηση, χαρά, ευτυχία και άλλα παρόμοια συναισθήματα.
Είναι φανερό ότι, πράγματι, η άδολη αγάπη έχει αναρίθμητα αποτελέσματα για τον καθένα. Τούτο προκύπτει και από κάθε παρελθοντική έρευνα όπου το συναίσθημα αυτό διακατείχε άτομα με τρόπο υπερβάλλοντα και σφοδρό με αποτέλεσμα αυτά τα άτομα να έχουν επιτύχει σπουδαίους άθλους. Μοναδικό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο εμφανίζουν αυτά που απολαμβάνει όταν χρησιμοποιεί την πραγματική αγάπη τα οποία βιώνει μέσα από τις διαδικασίες της ζωής.
Οι άνθρωποι μεταξύ τους έχουν συχνά σημαντικές διαφορές όσον αφορά τις καταβολές τους, τις επιθυμίες τους, τις προθέσεις τους και πολλά άλλα ανάλογα. Παρόλα αυτά, οι δυνάμεις που επιστρατεύονται από αυτόν που αγαπά άδολα προκειμένου να επιτύχει κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι ανάλογες με την ένταση της επιθυμίας του. Επίσης, το αναμενόμενο αποτέλεσμα είναι ανάλογο με την ευχέρεια και την ευκολία που έκαστος διαθέτει εαυτόν προκειμένου να επιτύχει το στόχο του.
Φαίνεται ότι το συναίσθημα της πραγματικής αγάπης έχει για τον άνθρωπο κάποια ιδιαίτερη σημασία, την οποία έστω και αν δεν δύναται να την καθορίσει ή να την ονομάσει, τη νοιώθει έντονα. Ουσιαστικά ενδεχομένως να πρόκειται για μία μεταφορά του ατόμου σε ένα άλλο γίγνεσθαι, σε μία άλλη σφαίρα πρωτότυπη και πρωτόγνωρη. Εκεί που μεταφέρεται, φαίνεται να μην έχει αξία η υλική υπόσταση του αντικειμένου αλλά αξία φαίνεται να έχει η εμπειρία να ζήσει το άτομο σε μία τέτοια διάσταση όπου τα καθημερινά χάνουν την επικαιρότητα τους. Αντίθετα, αυτά που συμβαίνουν στο νου γίνονται εξόχως υπέροχα και έντονα επιθυμητά. Με τον τρόπο αυτό αποκαλύπτεται μια άλλη πτυχή της ζωής, άγνωστης μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Τι θα μπορούσε να είναι αυτό που βιώνει αυτός που αγαπά; Μήπως μεταφέρεται σε κάποια διάσταση στην οποία μπορεί να κινείται ο νους αλλά ο άνθρωπος δεν έχει αναγνωρίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή; Μήπως, ακόμη, αυτή η διάσταση είναι αυτή που ενδεχόμενα κινείται ο νους και θα κινείται και μετά από τον υποτιθέμενο θάνατο του σαρκίου; Τούτα όλα αποκτούν μια μεταφυσική μορφή στη σκέψη. Είναι όμως δυνατόν να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα που μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι αλλά ίσως να είναι κάπως έτσι.
Με αυτές τις προϋποθέσεις και κάτω από αυτή την οπτική γωνία, θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει την αγάπη ως τη «μητέρα της ψυχής και του νου» του ανθρώπου.
